şanslı çocuklar

Bir önceki yazıyı yazdıktan sonra anladım. Bizim ne kadar şanslı çocuklar olduğumuzu - en azından çizgi filmler açısından.. Haftasonları erkenden kalkardım, 6,5 - 7 gibi. Annemler daha yatıyo olurdu. Hemen salona geçer, televizyonu açardım, ama ses çok kısık olarak.. Annem defalarca uyardıktan sonra bunu bana öğretmişti: "Berkhan, erken kalkıyosun, televizyonun sesini çok açma; izin ver uyuyum.." Bu yüzden kapıları falan sessizce açar, parmak ucuyla yürür; sessizce çizgi filmlerimi izlerdim. Annem 9 gibi kalkardı. "Aferin, hiç ses çıkarmadın" der, beni öper; sonra da "Bugün kahvaltıda ne istiyosun" diye sorardı. Bizde haftasonları kahvaltıları saatlerce sürerdi, o yüzden çok önem verirdik. Bazen de babam o an canı ne istiyosa, bi gün önceden anneme söylerdi.. Zaten babamla zevklerimiz eşdeğer olduğu için benim için farketmezdi.. Kahvaltı masasına oturduğumuzda ya benim çizgi filmlerime devam ederdik, bu sefer ailecek; ya da güzel, benim de seveceğim bi türk filmi izlerdik... Şimdi ise haftaiçi tvlerde 8den itibaren kadın programları başlıyoo, haftasonu ise müzik programları.. Merak ediyorum şimdiki çocuklar ne ara çizgi film izleyebiliyoo, hayal güçleri nasıl gelişecek... Hadi, mali durumu iyi olanların çizgi film kanallarını izleme olanakları var, ya da cd leri falan; ama bu imkanı olmayanlar için çok yazık...